DEMOKRACJA URSZULA MAŁEK Scenariusz 1 : Systemy polityczne, czyli w poszukiwaniu rozwiązań ustrojowych

1.
Przywitaj grupę.
Zajęcia rozpocznij od postawienia pytania: Co to jest system polityczny?, a następnie zapisz pytanie na tablicy lub fipcharcie.

Wyjaśnij osobom uczestniczącym, że odpowiedź na to pytanie jest wprowadzeniem do rozważań na temat różnych rozwiązań ustrojowych, jakie występują w takich państwach jak USA, RFN, Francja, UK, Szwajcaria, Włochy czy Polska.

Omów zasady burzy mózgów, które możesz wypisać na dużym arkuszu papieru i umieścić je w widocznym miejscu.

Przykładowe zasady burzy mózgów;

• nie komentujemy i nie krytykujemy zgłaszanych pomysłów;
• każdy pomysł jest dobry, dlatego zapisujemy wszystkie pomysły w formie, w jakiej zgłosił je autor;
• ważna jest liczba pomysłów, a nie ich jakość;
• można rozwijać pomysły zgłoszone wcześniej przez inne osoby;
• wszystkie osoby uczestniczące w zajęciach mają takie same prawa;
• zabieramy głos tylko po wskazaniu przez osobę prowadzącą;
• czas zgłaszania pomysłów jest ściśle określony np. 5 min. (Możesz określić inny.)

Pamiętaj, że omówienie zasad jest szczególnie ważne, kiedy pracujemy z grupą, która nie zna techniki lub gdy osoby w grupie nie znają się dobrze.
Wszystkie odpowiedzi osób uczestniczących zapisuj, a jeżeli są one uzupełnieniem już wcześniej podanych propozycji, umieszczaj je tak, aby porządkować tok myślenia grupy.

W kolejnym etapie burzy mózgów odczytaj zapisane odpowiedzi i poproś osoby uczestniczące o ewentualne doprecyzowujące treść pytania.
Przy czym odpowiedzi na pytania mogą udzielać tylko i wyłącznie ich autorzy.
Na koniec zbierz wypowiedzi i podaj defnicję systemu politycznego. (15 m)

Proponowana defnicja systemu politycznego:

• System polityczny
  jest to podstawowa struktura państwa, w ramach której toczy | się życie polityczne. Pojęcie systemu politycznego może występować w trzech | ujęciach: instytucjonalnym (ogół instytucji państwa m.in. organy władzy, partie | polityczne, za pomocą których podejmowane są decyzje polityczne); behawioral- | nym (zespół zasad i norm, które są charakterystyczne dla danego społeczeństwa); | cybernetycznym (proces przepływu informacji między instytucjami społecznymi | a organami władzy).

Aby przyśpieszyć tempo pracy grupy, możesz rozdać osobom uczestniczącym po dwie samoprzylepne kartki, na których napiszą odpowiedzi na pytanie: Co to jest system polityczny? i przykleją kartki na fipcharcie lub tablicy.

Dalszą część poprowadź według opisu przedstawionego powyżej.

2.
W drugiej części zajęć za pomocą mapy mentalnej przedstaw podział systemów politycznych.

Możesz sporządzić go samodzielnie lub też zaprezentować i omówić przygotowany schemat (materiał pomocniczy nr 1).

Warto, aby osoby uczestniczące dowiedziały się, że jest to technika mapy mentalnej. (10 min)

3.
Kolejna część zajęć będzie służyła praktycznemu zastosowaniu zdobytej wcześniej wiedzy.

Dlatego przeprowadź grę dydaktyczną (edukacyjną) „Jaki to system polityczny?”.
Możesz to zrobić w dwóch wariantach.

• Wariant 1
  Podziel osoby uczestniczące na grupy (4-osobowe) a następnie każdej grupie rozdaj: konturową mapę Europy (materiał pomocniczy nr 2); kartki z nazwami państw (wybierz np. osiem państw z tabeli materiału pomocniczego nr 3), a także oznaczenia form (unitarne; federacja; monarchia; republika). W wyznaczonym przez ciebie czasie, grupy zaznaczają na mapie państwa, a także przyporządkowują im odpowiednie formy. Po zakończeniu pracy wywieszają swoje mapy, a następnie ta grupa (grupy), która wykona zadanie najlepiej otrzymuje tytuł „Znawcy państw Europy”. Możesz przygotować specjalny dyplom lub nagrodzić grupę cukierkami.
  
  
• Wariant 2
  Osoby uczestniczące losują nazwy państw zamieszczonych w materiale pomocniczym nr 3, a następnie zawieszają je na mapie wraz symbolami państwa unitarnego lub federacji oraz monarchii lub republiki. Osoby, które zrobią to bezbłędnie, otrzymują tytuł „Znawcy państw Europy”. Na zakończenie podsumuj ćwiczenie i podaj poprawne odpowiedzi. (15 min)

4.
Poinformuj osoby uczestniczące, że za chwilę wezmą udział w symulacji konferencji naukowej na temat systemów politycznych, a następnie podziel wszystkich na grupy.
Ponadto wybierz osobę przewodniczącą konferencji. W materiałach pomocniczych od 5 do 10 znajdują się opisy systemów politycznych państw, dlatego w zależności od liczby osób uczestniczących w zajęciach można wybrać odpowiedni materiał pomocniczy.

Pamiętaj jednak, że role w grupie są przewidziane dla 4 osób.

Po dokonaniu podziału na grupy rozdaj każdej grupie materiały pomocnicze nr 4 i 11 oraz jeden z materiałów od 5 do 10, a osobie przewodniczącej konferencji materiały pomocnicze nr 4 i 12 .

Poproś wszystkich o zapoznanie się z treścią materiałów pomocniczych.
Odpowiedz na ewentualne pytania uczestników i określ ramy czasowe dla pracy w grupach (np. 15 min. lub 20 min.)

Zwróć uwagę osobom uczestniczącym, że w czasie symulacji muszą się ściśle trzymać scenariusza.
Materiały pomocnicze związane ze scenariuszem symulacji zostały tak przygotowane, że w zależności od czasu, jakim dysponujesz, możesz ograniczyć się tylko do jednej części obrad konferencji.

Przed rozpoczęciem symulacji dokładnie określ czas rozpoczęcia i zakończenia konferencji i zapisz go na tablicy.
W trakcie ćwiczenia ingeruj tylko w wyjątkowych sytuacjach.

Po zakończeniu symulacji przeprowadź z osobami uczestniczącymi krótką rozmowę (rundka bez przymusu), jak czuli się w poszczególnych rolach, co im ułatwiało a co utrudniało pracę. (30-40 min)

5.
Na zakończenie możesz wrócić do zaproponowanych podczas symulacji rozwiązań ustrojowych i zadać pytanie: Czy ich wprowadzenie jest w Polsce możliwe? A także poprosić o krótkie uzasadnienie swojego stanowiska osoby uczestniczące. (5-10 min)

Scenariusz 1

Materiał pomocniczy nr 3

Systemy polityczne wybranych państw Europy

Nazwa państwa	Budowa terytorialna	Charakter głowy państwa	Forma rządów	Przynależność do UE
Austria	federacja	republika (prezydent)	system kanclerski	tak
Belgia	federacja	monarchia parlamentarna (król)	system parlamentarno-gabinetowy	tak
Bułgaria	państwo unitarne	republika (prezydent)	system parlamentarno-gabinetowy	tak
Cypr	państwo unitarne	republika (prezydent)	system prezydencki	tak
Czechy	państwo unitarne	republika (prezydent)	system parlamentarno-gabinetowy	tak
Dania	państwo unitarne	monarchia parlamentarna (król)	system parlamentarno-gabinetowy	tak
Estonia	państwo unitarne	republika (prezydent)	system parlamentarno-gabinetowy	tak
Finlandia	państwo unitarne	republika (prezydent)	system parlamentarno-gabinetowy	tak
Francja	państwo unitarne	republika (prezydent)	system parlamentarno-gabinetowy	tak
Grecja	państwo unitarne	republika (prezydent)	system parlamentarno-gabinetowy	tak
Hiszpania	państwo unitarne (określane też, jako półfederacja, ponieważ niektóre regiony Hiszpanii mają autonomię)	monarchia konstytucyjna (król)	system parlamentarno-gabinetowy	tak
Holandia	federacja	monarchia konstytucyjna (król)	system parlamentarno-gabinetowy	tak
Irlandia	państwo unitarne	republika (prezydent)	system parlamentarno-gabinetowy	tak
Islandia	państwo unitarne	republika (prezydent)	system półprezydencki (mieszany)	nie
Litwa	państwo unitarne	republika (prezydent)	system parlamentarno-gabinetowy	tak
Luksemburg	państwo unitarne	monarchia konstytucyjna (książę)	system parlamentarno-gabinetowy	tak
Łotwa	państwo unitarne	republika (prezydent)	system parlamentarno-gabinetowy	tak
Malta	państwo unitarne	republika (prezydent)	system parlamentarno-gabinetowy	tak
Niemcy (RFN)	federacja	republika (prezydent)	system kanclerski	tak
Norwegia	państwo unitarne	monarchia konstytucyjna (król)	system parlamentarno-gabinetowy	nie
Polska	państwo unitarne	republika (prezydent)	system parlamentarno-gabinetowy	tak
Portugalia	państwo unitarne	republika (prezydent)	system półprezydencki (mieszany)	tak
Rumunia	państwo unitarne	republika (prezydent)	system półprezydencki (mieszany)	tak
Słowacja	państwo unitarne	republika (prezydent)	system parlamentarno-gabinetowy	tak
Słowenia	państwo unitarne	republika (prezydent)	system parlamentarno-gabinetowy	tak
Szwajcaria	federacja	republika (prezydent)	system parlamentarno-komitetowy	nie
Szwecja	państwo unitarne	monarchia parlamentarna (król)	system parlamentarno-gabinetowy	tak
Węgry	państwo unitarne	republika (prezydent)	system parlamentarno-gabinetowy	tak
Włochy	państwo unitarne	republika (prezydent)	system parlamentarno-gabinetowy	tak
Wielka Brytania	państwo unitarne	monarchia parlamentarna (król)	system parlamentarno-gabinetowy	tak

Systemy polityczne – system parlamentarno-gabinetowy w Polsce

System parlamentarno-gabinetowy opiera się głównie na władzy parlamentu, w którym większość muszą mieć partie polityczne popierające rząd.

Władzę ustawodawczą w systemie politycznym Polski sprawuje dwuizbowy parlament, składający się z Sejmu oraz Senatu. Senat tworzy 100 senatorów wybieranych w wyborach powszechnych, bezpośrednich, większościowych w głosowaniu tajnym. Natomiast izbę niższą parlamentu tworzy 460 posłów wybieranych w wyborach powszechnych, równych, bezpośrednich, proporcjonalnych (okręgi wielomandatowe) w głosowaniu tajnym. Kadencja obu izb wynosi 4 lata, przy czym kadencja Sejmu może zostać skrócona w trzech przypadkach. Po pierwsze poprzez uchwałę Sejmu (o samorozwiązaniu) podjętą większością co najmniej 2/3 ustawowej liczby posłów. Po drugie przez Prezydenta RP, gdy w trzecim kroku powoływania rządu Sejm nie uchwali wotum zaufania dla Rady Ministrów (art. 155 Konstytucji RP - Prezydent musi wówczas rozwiązać Sejm). Po trzecie, kiedy Sejm nie uchwali ustawy budżetowej w terminie czterech miesięcy od momentu przedłożenia przez Radę Ministrów projektu budżetu państwa (art. 225 Konstytucji RP - Prezydent RP może rozwiązać Sejm). Rozwiązanie Sejmu oznacza równocześnie skrócenie kadencji Senatu.

W tabeli poniżej zamieszczono kompetencje obu izb oraz Zgromadzenia Narodowego (Sejm i Senat obradujący łącznie).

Tabela nr 1: kompetencje Sejmu, Senatu i Zgromadzenia Narodowego

Władzę wykonawczą w Polsce sprawuje Prezydent RP oraz Rada Ministrów.

Kadencja prezydenta wynosi 5 lat i jest on wybierany w wyborach powszechnych, równych, bezpośrednich, większościowych i tajnych.
Główne uprawnienia Prezydenta RP w zakresie władzy ustawodawczej to przede wszystkim:

• zarządzanie wyborów do parlamentu i zwoływanie pierwszego posiedzenia parlamentu;
  
• inicjatywa ustawodawcza;
  
• veto ustawodawcze (Sejm może je odrzucić większością 3/5);
  
• prawo skierowania ustawy do Trybunału Konstytucyjnego;
  
• zarządzanie referendum za zgodą Senatu;
  
• prawo rozwiązania Sejmu.
  

W zakresie władzy wykonawczej do podstawowych uprawnień prezydenta należą:

• prawo desygnowania premiera i powołania rządu;
  
• zwołanie Rady Gabinetowej (rząd pod przewodnictwem Prezydenta); zaproponowany przez prezydenta kandydat na Prezesa Rady Ministrów (w pierwszym i trzecim kroku) musi otrzymać poparcie Sejmu (wotum zaufania).
  

W zakresie władzy sądowniczej kompetencje prezydenta to:

• mianowanie sędziów na wniosek Krajowej Rady Sądowniczej;
  
• prawo łaski wobec skazanych, z wyjątkiem skazanych przez Trybunał Konstytucyjny;
  
• powoływanie Prezesa i Wiceprezesów Trybunału Konstytucyjnego, Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego i Prezesa NSA spośród kandydatów zaproponowanych przez zgromadzenia ogólne sędziów danego sądu lub trybunału.
  

Ponadto Prezydent RP reprezentuje państwo w stosunkach zagranicznych, mianuje i odwołuje przedstawicieli Polski w innych państwach a także przyjmuje listy uwierzytelniające. Przy czym minister spraw zagranicznych przedstawia prezydentowi kandydatów na ambasadorów. Również prezydent jest zwierzchnikiem nad siłami zbrojnymi za pośrednictwem ministra obrony, mianuje Szefa sztabu Generalnego oraz dowódców sił zbrojnych, nadaje stopnie wojskowe (na wniosek ministra obrony), ratyfkuje i wypowiada umowy międzynarodowe, zarządza wprowadzenie stanów nadzwyczajnych. Prezydent ponosi odpowiedzialność konstytucyjną przed Trybunałem Stanu, a swój urząd może ponownie sprawować tylko raz.

Drugim organem władzy wykonawczej w Polsce jest Rada Ministrów, która przede wszystkim kieruje administracją publiczną i prowadzi politykę wewnętrzną oraz zagraniczną państwa. Ponadto zapewnia bezpieczeństwo wewnętrzne oraz porządek publiczny, kieruje obronnością państwa, ma inicjatywę ustawodawczą (wyłączność w zakresie projektu ustawy budżetowej), wykonuje ustawy, wydaje rozporządzenia. Pracami Rady Ministrów kieruje Prezes Rady Ministrów, który m.in. reprezentuje rząd na zewnątrz, sprawuje nadzór nad działalnością samorządu terytorialnego, ma zwierzchnictwo służbowe nad pracownikami administracji rządowej oraz wydaje rozporządzenia. Rząd ponosi odpowiedzialność polityczną przed Sejmem, dlatego niezwykle ważne jest, aby posiadał w nim większość. Korzystając z funkcji kontrolnych nad rządem Sejm może np. odwołać Radę Ministrów za pomocą konstruktywnego wotum nieufności. Prezes Rady Ministrów jak i poszczególni ministrowie za złamanie konstytucji mogą ponosić odpowiedzialność przed Trybunałem Stanu.

Władzę sądowniczą w Polsce sprawują sądy (powszechne, administracyjne i wojskowe) i trybunały (Trybunał Konstytucyjny, Trybunał Stanu).

System prezydencki w klasycznej formie występuje w Stanach Zjednoczonych i opiera się przede wszystkim na separacji władz (podziale). Szczególnie silną pozycję ma w tym systemie prezydent, który jest równorzędnym parlamentowi reprezentantem narodu. Jest tak dlatego, ponieważ prezydent i parlament są wybierani w wyborach powszechnych. Charakterystyczne jest jednak to, że prezydent w USA jest jedynym przedstawicielem władzy wykonawczej. Pełni on funkcję głowy państwa, jest szefem administracji oraz naczelnym dowódcą sił zbrojnych. Kieruje polityką zagraniczną państwa oraz mianuje sekretarzy (ministrów), którzy tworzą jego gabinet. Nie jest to jednak gabinet w europejskim rozumieniu rządu, ponieważ pomimo, że poszczególni sekretarze muszą być zatwierdzeni przez Senat (większością 2/3), to nie ponoszą oni odpowiedzialności politycznej przed parlamentem. Odpowiadają tylko przed prezydentem.

Prezydent USA jak i jego sekretarze ponoszą jednak odpowiedzialność konstytucyjną (impe-achment), kiedy dopuszczą się zdrady albo popełnią poważne przestępstwo w czasie sprawowania urzędu.

Głowa państwa w USA jest wybierana w wyborach pośrednich na czteroletnią kadencję, ponownie może piastować ten urząd jeszcze tylko raz. Zasada pośredniości oznacza, że najpierw wyborcy wybierają elektorów (w każdym stanie jest ich tylko tylu, ilu jest kongresmenów), a następnie elektorzy (kolegium elektorskie) wybierają prezydenta. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że elektorzy z poszczególnych stanów deklarują wcześniej, na jakiego kandydata w wyborach prezydenckich będą głosować, a wszystkie głosy elektorskie z danego stanu otrzymuje ten kandydat, który wygrał w tym stanie. Stąd też już po pierwszej turze (głosowaniu na elektorów) znany jest wynik wyborów prezydenckich.

W związku z zasadą separacji władz, w USA prezydent nie ma prawa rozwiązać parlamentu i nie posiada inicjatywy ustawodawczej. Może jedynie sugerować uchwalenie przez parlament określonych ustaw np. wygłaszając orędzie o stanie państwa. Ma on natomiast prawo veta (tzw. veto zawieszające), które może zostać odrzucone ponowną uchwałą parlamentu podjętą większością 2/3 w obu izbach Kongresu. Prezydent ma swojego zastępcę i jest nim wiceprezydent, który nie ma żadnych znaczących uprawnień, ale w każdej chwili może stać się pierwszą osobą w państwie.

Władzę ustawodawczą w USA sprawuje dwuizbowy Kongres, który składa się z Senatu (100 senatorów) i Izby Reprezentantów (435 kongresmenów, określanych też posłami). Kadencja Senatu wynosi 6 lat, przy czym co dwa lata zmienia się 1/3 składu izby. Natomiast kadencja Izby Reprezentantów wynosi 2 lata, a wybory dokonywane są w jednomandatowych okręgach wyborczych.

W Senacie USA zasiadają przedstawiciele poszczególnych stanów (po dwóch z każdego), a jego obradom przewodniczy wiceprezydent. Obie izby parlamentu są tak samo ważne i mają podobne uprawnienia, zarówno ustawodawcze, jak i kontrolne. Kongres przede wszystkim uchwala ustawy, budżet, w tym podatki, a także decyduje o stanie wojny i zawarciu pokoju.

Najważniejszym organem władzy sądowniczej w USA jest Sąd Najwyższy, w skład którego wchodzi dziewięciu mianowanych przez prezydenta sędziów. Przy czym kandydatury sędziów musi zatwierdzić Senat. Sędziowie Sądu Najwyższego pełnią swoje funkcje bezterminowo i nie można ich odwołać, a do ich zadań należy dokonywanie wykładni konstytucji (nie w ma w USA odrębnego sądu konstytucyjnego) i badanie zgodności ustaw z konstytucją.

System polityczny Francji to system półprezydencki, określany również jako system mieszany lub semiprezydencki. Ma on w sobie zarówno elementy systemu prezydenckiego, jak i parlamentarnego.

Władzą wykonawczą w systemie półprezydenckim jest zarówno prezydent, jak i rząd. Dlatego mówimy o dualizmie władzy wykonawczej.

Prezydent Francji jest wybierany w wyborach powszechnych i bezpośrednich na 5-letnią kadencję. Zgodnie z konstytucją, kadencja prezydenta powinna trwać 7 lat, ale na mocy referendum konstytucyjnego z 2000 r. została ona skrócona do lat 5. Prezydent pełni funkcję głowy państwa, ma nadzór nad polityką zagraniczną, a także obronną państwa. Powołuje i odwołuje rząd, który ponosi odpowiedzialność przed prezydentem, a przede wszystkim przed Zgromadzeniem Narodowym (niższą izbą parlamentu Francji). Prezydent przewodniczy posiedzeniom rządu, podpisuje wydawane przez niego dekrety, a także parafuje umowy międzynarodowe. Może rozwiązać Zgromadzenie Narodowe, a także w ważnych sprawach zarządzić referendum. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że rola prezydenta Francji nie jest tylko determinowana przez konstytucję, ale również zależy od stylu sprawowania prezydentury, czy układu sił w parlamencie (tzw. składniki pozakonstytucyjne). I tak, jeżeli w parlamencie dominuje partia polityczna, z której wywodzi się prezydent, wówczas to on decyduje, kto będzie premierem, a tym samym określa cele polityczne rządu. Ale w przypadku, gdy w parlamencie ma większość partia polityczna nie związana z prezydentem (a nawet będąca w opozycji w stosunku do niego), wówczas musi on wyznaczyć premiera wywodzącego się z większości parlamentarnej. Wtedy też rola prezydenta w polityce jest mniejsza. Zjawisko współpracy pomiędzy premierem i prezydentem wywodzącymi się z przeciwnych obozów politycznych nosi nazwę koabitacji (cohabitation).

Władza ustawodawcza we Francji należy do dwuizbowego parlamentu, który składa się z Senatu (izba wyższa) i Zgromadzenia Narodowego (izba niższa). Senat tworzy 343 senatorów. W 2008 r. 322 senatorów reprezentuje departamenty, 9 terytoria zależne, zaś 12 – Francuzów mieszkających na emigracji. Od 2004 r. kadencja Senatu wynosi 6 lat, z tym, że co 3 lata zmienia się połowa senatorów. Do 30 czerwca 2004 r. kadencja Senatu wynosiła 9 lat, a co 3 lata zmieniała się 1/3 składu izby. Senatorzy wybierani są przez elektorów.

Izba niższa parlamentu – Zgromadzenie Narodowe – składa się z 577 deputowanych (posłów) wybieranych na 5-letnią kadencję w systemie większości bezwzględnej. Do głównych kompetencji parlamentu należy uchwalanie ustaw w takich dziedzinach jak: obrona, budżet, prawa obywatelskie, czy prawo pracy, przy czym w procesie legislacyjnym przewagę ma Zgromadzenie Narodowe. Ponadto izba niższa ma uprawnienia kontrolne w stosunku do rządu, m.in. poprzez prawo uchwalenie wotum nieufności. Warto w tym miejscu podkreślić, że zamiast przyjęcia dymisji rządu, prezydent może rozwiązać Zgromadzenie i rozpisać nowe wybory.

Rząd w systemie politycznym Francji składa się z premiera i ministrów. Kieruje on administracją państwową oraz siłami zbrojnymi. Ma inicjatywę ustawodawczą oraz wydaje rozporządzenia i dekrety.

Władzę sądowniczą we Francji stanowią sądy powszechne i sądy administracyjne, ale szczególna rola przypada Radzie Konstytucyjnej (składa się z 9 członków), która bada zgodność ustaw z konstytucją, a także stoi na straży prawa podczas przeprowadzania wyborów i referendum.

System parlamentarno-gabinetowy jaki funkcjonuje w Wielkiej Brytanii jest jednym z najbardziej charakterystycznych systemów politycznych na świecie. Wielka Brytania nie posiada konstytucji pisanej, dlatego źródłami prawa są tam zarówno prawo stanowione (akty od 1215 r.), prawo precedensowe (orzeczenia sądów w konkretnych sprawach), jak i konwenanse, czyli utarte sposoby postępowania w pewnych sprawach, w tym ustrojowych. Ponadto Wielka Brytania, jako państwo członkowskie Unii Europejskiej przestrzega również wiążącego ją prawa wspólnotowego.

Władza ustawodawcza w systemie brytyjskim należy do dwuizbowego parlamentu, natomiast władza wykonawcza do gabinetu, na czele którego stoi premier. Szczególną rolę w systemie politycznym pełni król (monarcha), który jest zarówno organem władzy ustawodawczej, jak i wykonawczej. I tak stanowi on tzw. trzecie ogniowo legislatywy, stojąc jednocześnie (formalnie) na czele gabinetu. Dlatego też uprawnienia monarchy (tzw. prerogatywy królewskie) teoretycznie są bardzo szerokie, faktycznie jednak nie.

Król m.in. jest zwierzchnikiem i naczelnym wodzem sił zbrojnych, ma prawo wypowiadania wojny i zawierania pokoju, może zwoływać i rozwiązywać parlament, mianuje wszystkich wyższych urzędników, w tym członków gabinetu. W praktyce jednak zgodnie z zasadą rex regnat, sed non gubernat (król panuje, ale nie rządzi), władza monarchy została w całości przeniesiona na parlament, gabinet i sądy, a wszystkie decyzje monarchy wymagają kontrasygnaty. Dlatego król nie ponosi odpowiedzialności za swoje decyzje, zgodnie z zasadą król nie może czynić źle, a jego zadania ograniczają się do udziela rad i ostrzeżeń.

Parlament w Wielkiej Brytanii składa się z obieralnej Izby Gmin i nieobieralnej Izby Lordów. W skład Izby Lordów wchodzą m.in. lordowie duchowni, świeccy, mianowani i dziedziczni. Do 1911 r. obie izby miały równe prawa, ale obecnie relacje między izbami nie są równoprawne. Izba Lordów pełni przede wszystkim funkcję doradczą, zgłaszając poprawki do ustaw Izby Gmin oraz ma funkcję sądu apelacyjnego najwyższej instancji.

Na pewno funkcję kontrolną nad działalnością gabinetu, w ograniczonym charakterze, pełni tzw. gabinet cieni, który powołuje partia opozycyjna do partii rządzącej. Ponadto w systemie brytyjskim szef gabinetu cieni (tzw. Lider Opozycji Jej Królewskiej Mości) otrzymuje nawet z budżetu państwa część uposażenia premiera gabinetu (3/5).

Gabinet, który obok monarchy jest najważniejszym elementem władzy wykonawczej, ma bardzo silną pozycję w systemie politycznym. W tym miejscu warto zaznaczyć, że w Wielkiej Brytanii pojęcie gabinetu i rządu nie są pojęciami tożsamymi. Gabinet określa przede wszystkim główne kierunki polityki wewnętrznej i zagranicznej państwa, ponadto ma inicjatywę ustawodawczą.

W systemie gabinetowo-parlamentarnym bardzo silną pozycję ma premier i to on faktycznie sprawuje władzę w państwie. Obsadza najważniejsze stanowiska państwowe, swobodnie kształtuje skład swojego gabinetu (liczba członków gabinetu nie jest limitowana prawem), a przede wszystkim decyduje o rozwiązaniu Izby Gmin. Premierem zgodnie z jednym z konwenansów, zostaje szef zwycięskiej partii politycznej. Warto w tym miejscu podkreślić, że gabinet, który utraci zaufanie Izby Gmin (nie ma w niej większości) podaje się do dymisji lub premier w jego imieniu zwraca się do monarchy o rozwiązanie izby.

Władzę sądowniczą w Wielkiej Brytanii stanowią sądy pokoju (najniższy szczebel), sądy hrabstw oraz Sąd Najwyższy, przy czym sądem apelacyjnym jest Sąd Izby Lordów. Nie ma w tym systemie sądów administracyjnych, a ich funkcje pełnią sądy pokoju oraz sądy hrabstw.

System parlamentarno-gabinetowy opiera się przede wszystkim na władzy parlamentu, w którym większość muszą mieć partie polityczne popierające rząd. Taki system występuje w większości krajów europejskich.

Władzę ustawodawczą w systemie politycznym Włoch sprawuje dwuizbowy parlament, składający się z Senatu oraz Izby Deputowanych. Senat tworzy 315 senatorów, wśród których oprócz senatorów obieralnych zasiadają tzw. senatorzy mianowani, czyli byli prezydenci republiki oraz pięciu senatorów mianowanych przez prezydenta za wybitne zasługi. Izbę niższą parlamentu tworzy 650 deputowanych. Kadencja obu izb wynosi 5 lat.

Obowiązująca ordynacja wyborcza we Włoszech stanowi połączenie systemu większościowego i proporcjonalnego. I tak 75% mandatów w obu izbach obsadzane jest większościowo w okręgach jednomandatowych, a 25% proporcjonalnie w okręgach wielomandatowych. Obie izby włoskiego parlamentu mają podobną pozycję ustrojową, a rząd musi uzyskać wotum zaufania zarówno w Senacie, jak i w Izbie Deputowanych. Tak samo, każda ustawa musi być uchwalona przez obie izby, a gdy dochodzi między nimi do rozbieżności, wówczas powoływana jest komisja mediacyjna. Wraz z przedstawicielami regionów (po trzech przedstawicieli z każdego regionu, z wyjątkiem Valle d’Aosta, gdzie jest jeden przedstawiciel) parlament wybiera w głosowaniu tajnym prezydenta republiki. Prezydentem zostaje wybrany ten kandydat, który uzyska większość 2/3, a kiedy nie dojdzie do wyboru w dwóch pierwszych głosowaniach, w trzecim głosowaniu wystarczy już tylko większość zwykła. Parlament ma też prawo postawić prezydenta w stan oskarżenia, jeżeli ten dopuści się zdrady stanu lub złamie konstytucję.

Władzę wykonawczą w systemie włoskim sprawuje prezydent oraz rząd. Kadencja prezydenta wynosi 7 lat, a jego główne uprawnienia jako głowy państwa mają przede wszystkim charakter reprezentacyjny i honorowy. Ponadto prezydent nie jest samodzielny, a wydawane przez niego akty prawne wymagają kontrasygnaty. W tym miejscu warto zaznaczyć, że z powodu dużej niestabilności systemu politycznego Włoch, opartego m.in. na systemie wielopartyjnym, dochodzi do częstych kryzysów politycznych. Stąd też zwiększa się rola prezydenta, który może rozwiązać jedną lub obie izby parlamentu, czy też ma prawo veta wobec ustaw. Ponadto powołuje i odwołuje premiera, a na jego wniosek ministrów. Drugim organem władzy wykonawczej jest rząd, który kieruje administracją publiczną i prowadzi politykę wewnętrzną oraz zagraniczną państwa. Posiada również prawo do zgłaszania inicjatywy ustawodawczej, ale może także wydawać dekrety z mocą ustawy, które w ciągu 60 dni muszą być zatwierdzone przez parlament. Zabezpiecza porządek publiczny oraz bezpieczeństwo. Rząd ponosi odpowiedzialność polityczną przed parlamentem, dlatego niezwykle ważne jest, aby posiadał w nim większość. W przypadku Włoch jest to o tyle trudne, że bardzo często dochodzi do kryzysów politycznych powodowanych m.in. niestabilnością koalicji rządowych, o czym pisano wcześniej.

Struktura sądownictwa Włoch opiera się na sędziach pokoju, trybunałach zwykłych orzekających w jedno lub trzyosobowym składzie, a także sądach apelacyjnych i kasacyjnych (Najwyższy Sąd Kasacyjny). Ponadto w systemie sądownictwa występuje Trybunał Konstytucyjny, który rozpatruje oskarżenia przeciwko prezydentowi, rozstrzyga spory kompetencyjne pomiędzy poszczególnymi organami państwa, państwem a regionami oraz między regionami. Trybunał Konstytucyjny bada również zgodność ustaw, czy innych aktów prawnych z konstytucją.

Systemy polityczne – system parlamentarno-komitetowy w Szwajcarii

Dominującą rolę w systemie politycznym Szwajcarii odgrywa parlament, a o specyfce ustroju decydują zarówno federacyjny model państwa (26 kantonów), jak i szeroko stosowane formy demokracji bezpośredniej tj. referendum, veto ludowe, inicjatywa ludowa. Szczególną rolę odgrywa referendum, które jest zarządzane obligatoryjnie (obowiązkowo) m.in. w przypadku zmiany konstytucji, czy też przystąpienia Szwajcarii do organizacji międzynarodowej, albo fakultatywnie (nieobowiązkowo) w sprawie ustaw Zgromadzenia Federacji, czy też umów międzynarodowych. W systemie parlamentarno-komitetowym zwany też często systemem konwentu, władza ustawodawcza należy do Zgromadzenia Federalnego (Zgromadzenia Związkowego), które jest dwuizbowym parlamentem składającym się z Rady Narodowej (200 deputowanych) i Rady Kantonów (46 przedstawicieli kantonów). Obie izby mają 4-letnią kadencję. Deputowani do Rady Narodowej wybierani są w wyborach powszechnych w oparciu o proporcjonalną ordynację wyborczą. Natomiast reprezentanci kantonów są wybierani według zasady, że z 6 spośród 26 kantonów (dawne tzw. półkantony) wybiera po jednym przedstawicielu, a pozostałe 20 – po dwóch.

Władzę wykonawczą w systemie szwajcarskim stanowi Rada Federalna (Rada Związkowa Federalna), czyli siedmioosobowy rząd wybierany przez Zgromadzenie Federalne na 4-letnią kadencję. Przy czym członkami rządu muszą być osoby z różnych kantonów i nie mogą być ze sobą spokrewnione ani spowinowacone. Ponadto istnieje zwyczaj (tzw. formuła magiczna), że w Radzie Federalnej muszą zasiadać przedstawiciele głównych partii politycznych, grup językowych oraz wyznaniowych Szwajcarii, a także osoby pochodzące z 3 największych kantonów: Berna, Zurychu i Vaud. Rada Federalna (rząd) jest komitetem wykonawczym parlamentu, ściśle mu podporządkowanym i dlatego też Zgromadzenie Federalne może kierować pod adresem rządu instrukcje oraz uchwalać i zmieniać jego decyzje. Ponadto rząd jest zobowiązany składać obu izbom sprawozdania ze swej działalności. Jeżeli natomiast między rządem a parlamentem pojawią się rozbieżności, to najczęściej są one usuwane w drodze porozumienia. Rada Federalna ma jednak bardzo istotne uprawnienie z punktu widzenia prawa konstytucyjnego i jest to inicjatywa ustawodawcza. Mimo ograniczonych funkcji w systemie politycznym, Rada Federalna w praktyce ma bardzo duży autorytet, a dzięki ponownym wyborom jej członkowie, jak to było w przeszłości, sprawowali swoje urzędy przez długie lata. Od 2007 r. zasiadają w niej 3 kobiety.

Rada Federalna jest także kolegialną głową państwa, a wybierany na rok przez Zgromadzenie Federacji Prezydent (Prezydent Konfederacji Szwajcarskiej) pełni przede wszystkim funkcje reprezentacyjne i przewodniczy obradom rządu (Przewodniczący Rady Federacji). Prezydent jest wybierany spośród członków rządu, a po upływie rocznej kadencji prezydentem zostaje zazwyczaj ta osoba, która w poprzednim roku pełniła funkcję wiceprezydenta. Prezydent ma też uprawnienia charakterystyczne dla władzy wykonawczej i może wydawać zarządzenia w tzw. sprawach pilnych, gdy nie obraduje Rada Federalna. Zarządzenie musi jednak zostać zatwierdzone przez rząd na jego najbliższym posiedzeniu. Prezydentem można być tylko raz.

Istotną rolę w systemie politycznym Szwajcarii pełni Sąd Federalny (Trybunał Federalny) wybierany przez Zgromadzenie Federacji na 6-letnią kadencję. Przede wszystkim rozstrzyga on spory między poszczególnymi kantonami, a także między federacją a kantonami. Nie jest on jednak sądem konstytucyjnym i dlatego nie może badać zgodności ustaw z konstytucją. Ustawy może uchylać tylko parlament. Do Sądu Federalnego mogą również składać skargi obywatele, w przypadku łamania ich praw przez władze publiczne.

Republika Federalna Niemiec to państwo o strukturze federacyjnej składające się z 16 landów (krajów związkowych). Władzę ustawodawczą sprawuje dwuizbowy parlament składający się z Bundestagu i Bundesratu. Izba niższa parlamentu Bundestag składa się minimum z 598 posłów, którzy wybierani są w wyborach powszechnych na 4-letnią kadencję. Ordynacja wyborcza do Bundestagu ma charakter mieszany i jest połączeniem sytemu większościowego i proporcjonalnego. Dlatego połowa z minimalnego składu izby (299 posłów) jest wybieranych w jednomandatowych okręgach wyborczych, natomiast druga połowa (299) pochodzi z list partyjnych. Podczas głosowania wyborca ma dwa głosy. Jeden oddaje na konkretnego kandydata, natomiast drugi na listę partyjną. W systemie niemieckim występują również tzw. mandaty nadwyżkowe, które pojawią się wówczas, kiedy liczba mandatów bezpośrednich przekracza liczbę miejsc, jaka przypadłaby partii na podstawie głosowania na listy. W takiej sytuacji partia zatrzymuje dodatkowe mandaty, a liczba deputowanych w Bundestagu wzrasta o liczbę mandatów nadwyżkowych. W 2005 r. wybrano 614 posłów do Bundestagu i jest to 598 osób posiadających mandaty „zwykłe” oraz pozostałe osoby posiadające tzw. mandaty nadliczbowe. Po ostatnich wyborach w Niemczech mandaty te przypadły CDU (Unia Chrześcijańsko-Demokratyczna) i CSU (Unia Chrześcijańsko-Społeczna), a także SPD (Socjaldemokratyczna Partia Niemiec). W lutym 2008 r. niemieckim Bundestagu zasiadało ich 612 posłów. Do najważniejszych kompetencji Bundestagu należy uchwalanie ustaw i budżetu, wprowadzanie zmian do konstytucji, powoływanie i odwoływanie kanclerza oraz kontrolowanie pracy rządu. Odwołanie kanclerza odbywa się za pomocą uchwalenia konstruktywnego wotum nieufności. Wyższa izba parlamentu (Bundesrat) składa się z 69 członków, którzy są delegatami rządów poszczególnych landów i mają mandat imperatywny (związany). Najważniejsze uprawnienia izby to przede wszystkim inicjatywa ustawodawcza oraz prawo veta zawieszającego wobec ustaw Bundestagu, co w konsekwencji oznacza przesłanie projektu ustawy do ponownego jej rozpatrzenia. Władzą wykonawczą w niemieckim systemie politycznym są prezydent oraz rząd, na czele którego stoi kanclerz. Prezydent jest wybierany na 5-letnią kadencję (bezwzględną większością głosów, gdy to się nie uda w ciągu dwóch tur głosowania, w trzeciej wystarczy już większość zwykła) przez Zgromadzenie Związkowe składające się z posłów Bundestagu oraz takiej samej liczby przedstawicieli parlamentów krajowych poszczególnych landów. Prezydent pełni funkcje reprezentacyjne, a ponadto zawiera umowy międzynarodowe, wysyła i przyjmuje przedstawicieli dyplomatycznych innych państw, posiada prawo łaski, wskazuje kandydata na kanclerza, a na wniosek rządu rozwiązuje parlament, gdy ten nie otrzyma wotum zaufania. Niemiecki system polityczny nosi nazwę kanclerskiego, ze względu na szczególną pozycję kanclerza, czyli szefa rządu, który przede wszystkim stoi na czele władzy wykonawczej i kieruje polityką wewnętrzną, jak i zagraniczną państwa. Określa skład rządu, a prezydent nie może odmówić powołania zaproponowanej przez niego osoby na ministra. Ponadto kieruje pracami rządu, a ministrowie są przed nim odpowiedzialni. Rząd w stosunku do legislatywy ma nie tylko prawo inicjatywy ustawodawczej, ale również ma prawo veta zawieszającego wobec ustaw. Władzę sądowniczą w systemie kanclerskim tworzą trzy rodzaje sądów i są to sądy zwykłe, wyspecjalizowane i konstytucyjne. Szczególną rolę w systemie sądownictwa pełni Federalny Trybunał Konstytucyjny, składający się z 16 sędziów wybieranych przez obie izby parlamentu na 12-letnią kadencję. Trybunał przede wszystkim czuwa nad przestrzeganiem konstytucji, badając zgodność aktów prawnych z ustawą zasadniczą. Ponadto rozstrzyga spory kompetencyjne oraz spory między poszczególnymi landami a federacją.

• Egzekutywa
  - władza wykonawcza, czyli prezydent i rząd.
  
  
• Impeachment
  - procedura charakterystyczna dla systemu politycznego w USA, w wyniku której prezydent, wiceprezydent a także inni funkcjonariusze administracji cywilnej mogą ponosić odpowiedzialność konstytucyjną i zostać skazani za zdradę, przekupstwo lub inne ciężkie przestępstwo (art. II Konstytucji USA). Procedura impeachmentu polega na tym, że Izba Reprezentantów (izba niższa parlamentu) wszczyna postępowanie, a Senat zamienia się w sąd. Wyrok skazujący zapada większością 2/3 głosów senatorów.
  
  
• Koabitacja (cohabitation)
  - współzamieszkanie; instytucja charakterystyczna dla systemu politycznego Francji. Ma ona miejsce wówczas, kiedy prezydent reprezentuje inną opcję polityczną i wspiera go inna partia polityczna (koalicję) niż ta, która popiera rząd. W takiej sytuacji znalazł się prezydent François Mit-terrand (Partia Socjalistyczna) w latach 1986-1988, gdy Jacques Chirac był premierem, a także (już jako prezydent) J.Chirac (Zgromadzenie na Rzecz Republiki) w latach 1997-2002, kiedy premierem był Lionel Jospin (Partia Socjalistyczna).
  
  
• Konstruktywne wotum nieufności
  - odwołanie rządu z jednoczesnym podaniem kandydatury nowego premiera.
  
  
• Konstytucja
  - ustawa zasadnicza, najważniejszy akt prawny w państwie, w którym zawarte są podstawy systemu politycznego kraju. Dzieli się na pisane i niepisane, małe i pełne, elastyczne i sztywne, stałe i czasowe.
  
  
• Legislatywa
  - władza ustawodawcza, czyli parlament.
  
  
• Mandat
  - upoważnienie do sprawowania urzędu posła lub senatora. Może występować jako mandat wolny i imperatywny (związany).
  
  
• Mandat imperatywny (związany)
  - oznacza, że poseł (deputowany) jest przedstawicielem swojego okręgu (swoich wyborców), można go odwołać przed upływem kadencji i jest związany instrukcjami wyborców.
  
  
• Mandat wolny
  - oznacza, że poseł (deputowany) jest reprezentantem całego narodu, nie można go odwołać przed upływem kadencji i nie jest związany instrukcjami wyborców.
  
  
• Ordynacja wyborcza
  - zasady prawa wyborczego ujęte w jednolitym akcie prawnym.
  
  
• Partia polityczna
  - grupa społeczna posiadająca program, strukturę, identyfkację, dążąca do przejęcia lub utrzymania władzy samodzielnie lub w koalicji.
  
  
• Podział władz
  - zasada przedstawiona w rozwiniętej formie przez J. Locka oraz K. Monteskiusza („O duchu praw”). Opiera się ona na konieczności istnienia poddziału władz (władza ustawodawcza, wykonawcza i sądownicza) oraz wzajemnej równowagi między tymi władzami. Obecnie jest to jedna z podstawowych zasad systemu demokratycznego. W systemach politycznych może występować, zarówno jako separacja władz (system prezydencki), jak i współdziałanie władz (system parlamentarny i mieszany).
  
  
• Referendum
  - bezpośrednie głosowanie obywateli, którzy decydują w ważnej kwestii publicznej. Pytania referendum są najczęściej skonstruowane na zasadzie odpowiedzi tak, nie.
  
  
• System polityczny
  - podstawowa struktura państwa, w ramach której toczy się życie polityczne. Pojęcie systemu politycznego może występować w trzech ujęciach: instytucjonalnym (ogół instytucji państwa m.in. organy władzy, partie polityczne, za pomocą których podejmowane są decyzje polityczne); behawioralnym (zespół zasad i norm, które są charakterystyczne dla danego społeczeństwa); cybernetycznym (proces przepływu informacji między instytucjami społecznymi a organami władzy).
  
  
• Wotum nieufności
  - wycofanie przez legislatywę poparcia dla rządu, którego skutkiem może być dymisja.
  
  
• Wotum zaufania
  - wyrażone przez legislatywę poparcia dla rządu.
  
  
• Wybory powszechne
  - zasada powszechności oznacza, że udział może w wyborach może wziąć każdy, kto ma wymagany prawem wiek (18lat) i nie jest ubezwłasnowolniony. Ograniczenie powszechności prawa wyborczego nazywa się cenzusem.
  
  
• Wybory proporcjonalne
  - głosy oddane na poszczególnych kandydatów są przeliczane na mandaty. Dana partia otrzyma proporcjonalnie tyle mandatów, ile uzyskała głosów poparcia w wyborach.
  
  
• Wybory tajne
  - władze publiczne mają obowiązek zagwarantowania tajności decyzji podjętej przez każdego wyborcę, a głosowanie odbywa się na nieoznaczonych kartach do głosowania.
  
  
• Wybory większościowe
  - mandat uzyskuje ten kandydat, który w danym okręgu uzyskał w czasie wyborów największą liczbę głosów.
  

• Burza mózgów
  jest techniką pozwalającą otrzymać w krótkim czasie dużą liczbę zróżnicowanych odpowiedzi. Składa się z następujących elementów: podanie problemu przez prowadzącego, uzasadnienie potrzeby zajęcia się tym tematem (problemem), wyjaśnienie zasad, zgłaszanie i zapisywanie pomysłów, pytania i wyjaśnienia, analizy i oceny pomysłów.
  Do najważniejszych zasad, według których powinny pracować osoby w czasie burzy mózgów należą: nie komentujemy i nie krytykujemy zgłaszanych pomysłów; każdy pomysł jest dobry, dlatego zapisujemy wszystkie pomysły w takiej formie, w jakiej zgłosił je autor; ważna jest liczba pomysłów, a nie ich jakość; można rozwijać pomysły zgłoszone wcześniej przez inne osoby; wszyscy uczestnicy grupy mają takie same prawa; zabieramy głos tylko po wskazaniu przez prowadzącego; czas zgłaszania pomysłów jest ściśle określony (np. 10 min.).
  
  
• Gra dydaktyczna (edukacyjna)
  to technika służąca skutecznemu przyswajaniu wiedzy, która jest odmianą zabawy dającą ogromne szanse na rozwijanie praktycznego zastosowania wiedzy oraz sprawności umysłowych. W grze dydaktycznej uczestnicy konkurują ze sobą zawsze według z góry określonych reguł.
  
  
• Mapa mentalna (mapa pojęcia)
  jest to technika wizualnego opracowania problemu przy pomocy plakatów, symboli, schematów, czy haseł. Służy przede wszystkim do pokazania związków między pojęciami (jak w przypadku przygotowanego scenariusza), zdarzeniami czy zjawiskami.
  
  
• Praca w grupach
  rozwija jedną z najważniejszych umiejętności społecznych jaką jest współpraca. Najlepiej przebiega w grupach od 3 do 5 osób, przy czym optymalna jest grupa czteroosobowa i taką właśnie wielkość grup proponuję do prowadzenia zajęć. Określając i wybierając skład grupy należy pamiętać, że najbardziej efektywny jest ten, w którym znajdują się zróżnicowani uczestnicy. Na początku można pozwolić, aby osoby dobierały się same, później (gdy nabiorą do siebie zaufania) prowadzący może stosować różne metody doboru uczestników do grup. Pracując w grupach należy również pamiętać, że w każdej grupie zadaniowej będą kształtowały się pewne typowe role grupowe, zarówno te pozytywne, jak i negatywne. Dlatego już na początku pracy można ustalić np. lidera grupy, sekretarza, sprawozdawcę, strażnika czasu itd. W taki sam sposób można też określić normy pracy grupowej.
  
  
• Symulacja
  jest to technika, która stanowi poglądową demonstrację typowych zachowań społecznych. Jest też swego rodzaju ćwiczeniem pewnych umiejętności, jak np. wygłaszanie swoich poglądów, argumentowanie, obrona swojego stanowiska itd. Opiera się na pewnych z góry określonych założeniach. Dlatego też podstawą jej przeprowadzenia jest scenariusz. Często symulacja jest mylona z dramą, ale im bardziej szczegółowy jest scenariusz symulacji prowadzonego ćwiczenia, tym mniej metoda ta przypomina dramę.
  

• A. Antoszewski, R. Herbut, Systemy polityczne współczesnej Europy, Warszawa 2006
  
• A. Antoszewski, R. Herbut, Systemy polityczne współczesnej świata, Gdańsk 2006
  
• R. A. Dahl, O demokracji, Kraków 2000
  
• M. Gluczyński, Współczesne systemy polityczne, Zielona Góra 2000
  
• A. Heywood, Ideologie polityczne. Wprowadzenie, Warszawa 2007
  
• Leksykon politologii, op. A. Antoszewski, R.Herbut, Wrocław 1996, 2004
  
• Leksykon współczesnych międzynarodowych stosunków politycznych, praca zbiorowa pod red. Cz. Mojsiewicza
  
• Mała encyklopedia wiedzy politycznej, Toruń 2003
  
• K.A. Wojtaszczyk, Współczesne systemy polityczne, Warszawa 2000
  
• K.A. Wojtaszczyk, Kompendium wiedzy o państwie współczesnym, Warszawa 2001
  

Instrukcja dla grup

Część I

Jesteście grupą ekspertów, która będzie na konferencji naukowej prezentować system polityczny jednego z wybranych państw. W czasie prezentacji dwie osoby z waszej grupy przedstawią krótką (3 min.) prezentację pracy zespołu. Wasze zadania są następujące:

• zapoznajcie się materiałem pomocniczym na temat systemu politycznego;
  
• przygotujcie schemat systemu politycznego wg zasady trójpodziału władz, czyli wskażcie, kto w danym systemie jest władzą ustawodawczą, wykonawczą i sądowniczą;
  
• wymieńcie na schemacie po dwa najważniejsze uprawnienia poszczególnych władz (pamiętajcie, że wasza prezentacja będzie trwała tylko 3 min.);
  
• wybierzcie dwie osoby, które zaprezentują pracę zespołu.
  

Część II

Przygotujcie propozycję takiego rozwiązania ustrojowego z systemu politycznego państwa, który analizowaliście, jakie warto byłoby przenieść do systemu politycznego Polski. zapoznajcie się z materiałem pomocniczym nr 4 opisującym system polityczny Polski. Uzasadnijcie swój wybór dwoma argumentami. Przygotowaną przez was propozycję zgłosicie w czasie drugiej części konferencji, nt.: „Które rozwiązania z poszczególnych systemów politycznych warto przenieść do Polski”. Propozycję wypiszcie na kartonie papieru. Osoba przewodnicząca konferencji, gdy uzna to za istotne może przeprowadzić dyskusję na temat zaproponowanych wniosków, w czasie której każda z grup wypowie się (3 min. wystąpienie) o wnioskach innych ekspertów. zadaniem osób nie prowadzących prezentacji grupy, będzie uważne słuchanie wystąpień wszystkich ekspertów oraz zgłaszanych przez pozostałe grupy wniosków.
Na zakończenie konferencji odbędzie się głosowanie, w czasie którego wybierzecie propozycje zmian do systemu politycznego Polski. Przejdą te wnioski, które otrzymały ponad 50% głosów od wszystkich uczestników konferencji. Oznacza to większość bezwzględną, czyli więcej głosów za niż przeciw i wstrzymujących się razem.

Instrukcja dla przewodniczącego

Część I

Twoim zadaniem jest sprawne przeprowadzenie konferencji naukowej na temat współczesnych systemów politycznych, a w drugiej części zebranie wniosków dotyczących rozwiązań ustrojowych, jakie można przenieść do systemu politycznego Polski od poszczególnych grup ekspertów.
Twoje zadania są następujące:

• po wyznaczeniu grup i rozpoczęciu pracy przez poszczególne osoby uczestniczące w zajęciach, dowiedz się, jakie systemy polityczne z jakich państw będą prezentować;
  
• ustal listę poszczególnych wystąpień - listę państw;
  
• po zakończeniu pracy grup (15 min.) rozpocznij konferencję;
  
• przedstaw plan konferencji (kolejność poszczególnych państw) i przypomnij, że każda grupa ekspertów ma 3 min. na prezentację swojej pracy;
  
• w czasie konferencji dbaj o to, aby nikt nie przekraczał wyznaczonego czasu oraz nie przeszkadzał innym w prezentacji;
  
• na zakończenie podziękuj każdej z grup za wystąpienie.
  

Część II

W czasie drugiej części konferencji nt.: „Które rozwiązania z poszczególnych systemów politycznych warto przenieść do Polski”, poproś przedstawicieli poszczególnych grup o przedstawienie rozwiązań ustrojowych, które proponują transformować do systemu Polski. Swoje propozycje mają wywiesić na zapisanych kartonach papieru, a w czasie prezentacji uzasadnić dwoma argumentami. Aby zapoznać się z systemem politycznym Polski, przeczytaj materiał pomocniczy nr 4, dbaj, aby przedstawiciele poszczególnych grup ekspertów nie zgłaszali propozycji, które są już w systemie politycznym naszego kraju.

Twoim zadaniem w drugiej części spotkania jest sprawne przeprowadzenie tej części obrad. Jeżeli uznasz to za istotne, możesz przeprowadzić dyskusję na temat postawionych wniosków (grupy wiedzą, że ta decyzja zależy od Ciebie).

W czasie dyskusji, każda z grup wypowie się (max 3 min. wystąpienie) o wnioskach innych ekspertów. Dlatego zadaniem osób z poszczególnych grup, które nie prowadziły prezentacji, było szczególnie uważne słuchanie wystąpień wszystkich ekspertów oraz zgłaszanych wniosków.

Na zakończenie konferencji przeprowadź głosowania nad poszczególnymi wnioskami. Możesz wybrać dwóch ochotników, którzy będą liczyć głosy. Ty też masz prawo głosu.

Głosowaniu poddajesz kolejno każdy z wniosków. Na początku sprawdzasz, ilu jest uczestników konferencji. W każdej turze głosowania można głosować raz (za, przeciw lub wstrzymać się).

Na zakończenie odczytujesz wszystkie wnioski i oddane na nie głosy. Przechodzą te wnioski, które otrzymały ponad 50% głosów od wszystkich osób uczestniczących w konferencji. Oznacza to większość bezwzględną, czyli więcej głosów za niż przeciw i wstrzymujących się razem. Przed głosowaniem przedstaw wszystkim zasady, na jakich będzie się ono opierać.

Na zakończenie konferencji podziękuj wszystkim za wkład pracy i zamknij obrady.

Projekt jest realizowany przy wsparciu udzielonym przez Islandię,
Lichtenstein i Norwegię ze środków Mechanizmu Finansowego Europejskiego
Obszaru Gospodarczego, Norweskiego Mechanizmu Finansowego oraz budżetu
Rzeczypospolitej Polskiej w ramach Funduszu dla Organizacji Pozarządowych.

PARTNERZY PROJEKTU